Eleştiri Türünün Türk Edebiyatındaki Temsilcileri
Tanzimat Döneminde bu türün ilk örneğini Şinasi vermiştir. Onu “Edebiyatımız Hakkında Bazı Mülahazatı Şamildir.” Başlıklı yazısıyla Namık Kemal, “Şiir ve İnşa” adlı yazsıyla Ziya Paşa izler. Daha sonra Cevdet Paşa’nın “Belagat-ı Osmaniye” ve Recaizade Mahmut Ekrem’in “Talim-i Edebiyat” adlı yapıtları gelir. Eleştiri yöntemleri konusu üzerinde de bu dönemde durulmaya başlanır.
Servetifünun Döneminde olgunlaşmaya başlayan yazın türleri arasında eleştiri de yer alır. İlk eleştirmenimiz Ahmet Şuayıpbu dönemde yetişir. Tevfik Fikret, Halit Ziya Uşaklıgil, Cenap Şahabettin, Mehmet Rauf, Hüseyin Cahit Yalçın da eleştirileriyle dikkati çeken yazarlar olarak bilinir.
Eleştiri türünde asıl gelişme, 1908’den sonra başlar. Daha çok yazın ve dil alanında yoğunlaştırılan eleştiriler, Cumhuriyet Döneminde değişik sanat dallarını da kapsayarak geniş bir alana yayılmıştır. Milli Edebiyat akımının yoğunlaştığı yıllarda Ömer Seyfettin, Ali Canip Yöntem, Fuat Köprülü bu türde dikkat çeken isimlerdir.
Cumhuriyetten sonraki temsilcileri ise; Ahmet Hamdi Tanpınar, Nazım Hikmet, Sabahattin Eyüboğlu, Nurullah Ataç, Refik Ahmet Sevengil, Cevdet Kudret, Yaşar Nabi Nayır, Sabri Esat Siyavuşgil, Mehmet Kaplan, Lütfi Ay, Suat Derviş, Suut Kemal Yetkin, Orhan Burian, Vedat Günyol, Asım Bezirci, Berna Moran, Kenan Akyüz, Mermi Uygur…