Bekir GÜZELDAĞ KİMDİR ESERLERİ ÇALIŞMALARI ŞİİRLERİ, Bekir GÜZELDAĞ KİMDİR ESERLERİ ÇALIŞMALARI ŞİİRLERİ FİKRİ EDEBİ YÖNÜ, ŞAİR VE YAZAR,
Bekir GÜZELDAĞ
1956 yılında SİVAS'ın Gazibey Köyü’nde doğdu. İlk öğrenimini köyünde, orta ve lise öğrenimini Sivas’ta yaptı. 1980 yılında Bursa Eğitim Enstitüsü Resim İş Bölümü’nden mezun oldu. Antalya, Bingöl ve Sivas’ta öğretmen olarak çalıştı. Halen Sivas’ta görev yapıyor.
Şiirleri âşık tarzına daha yatkın olan ve saz çalmayı da bilen Bekir Güzeldağ, gelenekle yeni arasında gidip gelen bir şairdir. Serbest ölçüyle yazdığı şiirlerinde de başarılı bir şair. Şiirleri, Cengiz Zerman tarafından hazırlanan Bekir Güzeldağ Hayatı, Şiirleri Sanki Sen Varsın (Sivas-1996) isimli bir kitapla yayınlandı.
Çalışmaları ve verdiği emekleri ile Sivas'ın en gözde isimlerinden.İnsanı,tarihini, doğayı,kültürü seven bir halk ve hak aşığı .Bu yönleri ile TRT 'nin dikkatini çekmiştir.. Bu sebeplerden ötürü hayatı ve çalışmaları hakkında TRT tarafından bir belgesel çekilmiştir. "Bir yudum insan" adıyla yayınlanmıştır.
Şuan vizyon58 tv'de Gündem Sivas ve hikayeleriyle türkülerimiz adlı mükemmel iki program yapmaktadır.
Çalışmaları ve karakteri ile sevilen sayılan bu halk aşığı güzel insana uzun ömürler , çalışmalarında başarılar dileriz..
1956 yılında SİVAS'ın Gazibey Köyü’nde doğdu. İlk öğrenimini köyünde, orta ve lise öğrenimini Sivas’ta yaptı. 1980 yılında Bursa Eğitim Enstitüsü Resim İş Bölümü’nden mezun oldu. Antalya, Bingöl ve Sivas’ta öğretmen olarak çalıştı. Halen Sivas’ta görev yapıyor.
Şiirleri âşık tarzına daha yatkın olan ve saz çalmayı da bilen Bekir Güzeldağ, gelenekle yeni arasında gidip gelen bir şairdir. Serbest ölçüyle yazdığı şiirlerinde de başarılı bir şair. Şiirleri, Cengiz Zerman tarafından hazırlanan Bekir Güzeldağ Hayatı, Şiirleri Sanki Sen Varsın (Sivas-1996) isimli bir kitapla yayınlandı.
Çalışmaları ve verdiği emekleri ile Sivas'ın en gözde isimlerinden.İnsanı,tarihini, doğayı,kültürü seven bir halk ve hak aşığı .Bu yönleri ile TRT 'nin dikkatini çekmiştir.. Bu sebeplerden ötürü hayatı ve çalışmaları hakkında TRT tarafından bir belgesel çekilmiştir. "Bir yudum insan" adıyla yayınlanmıştır.
Şuan vizyon58 tv'de Gündem Sivas ve hikayeleriyle türkülerimiz adlı mükemmel iki program yapmaktadır.
Çalışmaları ve karakteri ile sevilen sayılan bu halk aşığı güzel insana uzun ömürler , çalışmalarında başarılar dileriz..
ŞİİRLERİNDEN SEÇMELER
Kar Artık Beyaz Değil
Adem bilirdi çocuklarının adını
Ve buğdayın tadını
Ne sürgünün anlamından şüphesi
Ne bildirilenden fazlası vardı dağarcığında
Ne de kar beyazlığı su götürüyordu
Ne kadarsa o kadardı
Biz çoğalttık noktayı
Son taşlar elimizde
Çocuklarımızı serinletecek gölgeleri yitirdik
Kuşların kanatlarında gitti şarkımızın nakaratları
Aynı manzarayı paylaşan ölüler gibiyiz
Hüviyetimize darlık kaydı düşülmüştür
Diz kapaklarımızdan tanır avcılar bizi
Haklı lakin yenik düşmüşüz... bir yanımız üryan
Sorularımız bitti ahvale dair
Biriktirdiğimiz cevapları tüketiyoruz habire
Yakamızda kaza’nın elleri
Hayatın kılıçtan keskin olduğunu çerçiler bilmez
Bilmez uğur böceklerini bu şehrin çocukları
Hiçbir şey eskisi gibi değil
Ne dalında kiraz, ne gökte bulut
Son merhemdir avuçlarımızdaki harita
Son sirendir,
Son fırsat akrebin ısırdığı rakamlar
Sırattır ayaklarımızın altında akan
Ne Leyla esmer, ne Mecnun yanık
Çığ düşmüştür anaların rahmine
Ve kentin orta yerine kurulmuştur şehvet pazarı
Kirli banknotlarla tartılır adamlığın darası
Edep sıyrık, ins muamma
Sanat müstehcen urbalarda ışık gölge oyunu
Aşklar sanal ve yarım medya iktidarında
Şerhe gelmez hurufat
Yaktığım tüm kandiller is düşürdü önüme
Ben şehrin asfaltında bir daha tökezlerken
Irgat gibi ve sessiz ödedim günahımı
Adem bilmezdi, bilemezdi
kuşatılmış hayatın en sıcak cephesinde
Tek ayak üstünde durabilmeyi
Yitik
Çocuktuk ama Çoktuk
Avuçlarımız örterdi.
Güneşin aydınlatamadığı, gölgede kalan ayıplarımızı
Çalınmamıştı konçertomuz daha
Muhabbetimizde budak, gözümüzde kıymık
Hayatımızda iğreti duruş yoktu.
Pusu eksik olmayan vadilerin sonunda
Savunduğumuz günah şatolarımız da
Çocuktuk ama Çoktuk
Çocuktuk ama Çoktuk
Birimizin, hepimiz içinde bir anlamı
Tebessümün gülü kızartan ateşi,
Gözyaşının düştüğü yeri hırpalayan bir ağırlığı vardı.
Ve her gün biraz daha göğeren delikanlılığımız.
Çocuktuk ama Çoktuk
Çocuktuk ama Çoktuk
Sorularımız yitmemişti henüz, Çağın yangınlarında
Aldığımız cevaplarla çentiliyordu fazlalıklarımız
Öğrendiğimiz her “A”,
İçinde “A” bulunan her kelamda alıyordu yerini
Çocuktuk ama Çoktuk
Çocuktuk ama Çoktuk
Zıvanadan çıkmamıştı zevahir
Yollarımız vardı kapılarımız birbirine kavuşan
Ayrık otlarının yapışkan sıvısı bulaşmamıştı ellerimize
Dünya herkese, oyuncaklarımız bize aitti.
Çocuktuk ama Çoktuk
Çocuktuk ama Çoktuk
Düşüncelerimiz yoktu lakin düşlerimiz vardı.
Hayata, ölüme, insana dairLafımız yok, insafımız vardı.
Aklımıza yatırmazdık yatmayacak olanı
Her istilada sığındığımız, ayaklarının altında cennet saklımız vardı
Çocuktuk çoktuk ama
Büyürken
Her kavşakta bir yanımızı yitirdik
Kar Artık Beyaz Değil
Adem bilirdi çocuklarının adını
Ve buğdayın tadını
Ne sürgünün anlamından şüphesi
Ne bildirilenden fazlası vardı dağarcığında
Ne de kar beyazlığı su götürüyordu
Ne kadarsa o kadardı
Biz çoğalttık noktayı
Son taşlar elimizde
Çocuklarımızı serinletecek gölgeleri yitirdik
Kuşların kanatlarında gitti şarkımızın nakaratları
Aynı manzarayı paylaşan ölüler gibiyiz
Hüviyetimize darlık kaydı düşülmüştür
Diz kapaklarımızdan tanır avcılar bizi
Haklı lakin yenik düşmüşüz... bir yanımız üryan
Sorularımız bitti ahvale dair
Biriktirdiğimiz cevapları tüketiyoruz habire
Yakamızda kaza’nın elleri
Hayatın kılıçtan keskin olduğunu çerçiler bilmez
Bilmez uğur böceklerini bu şehrin çocukları
Hiçbir şey eskisi gibi değil
Ne dalında kiraz, ne gökte bulut
Son merhemdir avuçlarımızdaki harita
Son sirendir,
Son fırsat akrebin ısırdığı rakamlar
Sırattır ayaklarımızın altında akan
Ne Leyla esmer, ne Mecnun yanık
Çığ düşmüştür anaların rahmine
Ve kentin orta yerine kurulmuştur şehvet pazarı
Kirli banknotlarla tartılır adamlığın darası
Edep sıyrık, ins muamma
Sanat müstehcen urbalarda ışık gölge oyunu
Aşklar sanal ve yarım medya iktidarında
Şerhe gelmez hurufat
Yaktığım tüm kandiller is düşürdü önüme
Ben şehrin asfaltında bir daha tökezlerken
Irgat gibi ve sessiz ödedim günahımı
Adem bilmezdi, bilemezdi
kuşatılmış hayatın en sıcak cephesinde
Tek ayak üstünde durabilmeyi
Yitik
Çocuktuk ama Çoktuk
Avuçlarımız örterdi.
Güneşin aydınlatamadığı, gölgede kalan ayıplarımızı
Çalınmamıştı konçertomuz daha
Muhabbetimizde budak, gözümüzde kıymık
Hayatımızda iğreti duruş yoktu.
Pusu eksik olmayan vadilerin sonunda
Savunduğumuz günah şatolarımız da
Çocuktuk ama Çoktuk
Çocuktuk ama Çoktuk
Birimizin, hepimiz içinde bir anlamı
Tebessümün gülü kızartan ateşi,
Gözyaşının düştüğü yeri hırpalayan bir ağırlığı vardı.
Ve her gün biraz daha göğeren delikanlılığımız.
Çocuktuk ama Çoktuk
Çocuktuk ama Çoktuk
Sorularımız yitmemişti henüz, Çağın yangınlarında
Aldığımız cevaplarla çentiliyordu fazlalıklarımız
Öğrendiğimiz her “A”,
İçinde “A” bulunan her kelamda alıyordu yerini
Çocuktuk ama Çoktuk
Çocuktuk ama Çoktuk
Zıvanadan çıkmamıştı zevahir
Yollarımız vardı kapılarımız birbirine kavuşan
Ayrık otlarının yapışkan sıvısı bulaşmamıştı ellerimize
Dünya herkese, oyuncaklarımız bize aitti.
Çocuktuk ama Çoktuk
Çocuktuk ama Çoktuk
Düşüncelerimiz yoktu lakin düşlerimiz vardı.
Hayata, ölüme, insana dairLafımız yok, insafımız vardı.
Aklımıza yatırmazdık yatmayacak olanı
Her istilada sığındığımız, ayaklarının altında cennet saklımız vardı
Çocuktuk çoktuk ama
Büyürken
Her kavşakta bir yanımızı yitirdik